PAKPAK!

 Bigyan mo ng pakpak itong aking diwa

at ako'y lilipad hanggang kay Bathala…

Maiisipan ko'y mga malikmatang

sukat ikalugod ng tao sa lupa;

malikikha ko rin ang mga hiwaga,

sa buhay ng tao'y magiging biyaya.

   Ano ba ang sagwang sabay sa pagtahak

kundi siyang pakpak ng bangka sa dagat?

Ano ba ang kamay ng taong namulat

kundi siyang pakpak ng kanyang panghawak?

Ano ba ang dahon ng mga bulaklak

kung hindi pakpak din panakip ng dilag?

   Ang lahat ng bagay, may pakpak na lihim,

pakpak na nag-akyat sa ating layunin,

pakpak ang nagtaas ng gintong mithiin,

pakpak ang nagbigay ng ilaw sa atin,

pakpak ang naghatid sa tao  sa hangin,

at pakpak din naman ang taklob sa libing.

   Bigyan mo ng pakpak itong aking diwa,

at magagawa ko ang magandang tula;

bigyan mo ng pakpak tanang panukala't

malilipad ko hanggang sa magawa;

bigyan mo ng pakpak ang ating adhika,

kahit na pigilan ay makakawala…

   O ibon ng diwa, ikaw ay lumipad,

tingnan mo ang langit, ang dilim, ang ulap,

buksan mo ang pinto ng natagong sinag,

at iyong pawalan ang gintong liwanag,

na sa aming laya ay magpapasikat

at sa inang bayan ay magpapaalpas.